Zbiegani, zalatani ;-)

Ostatnimi czasy jesteśmy bardzo zajęci, może zabiegani to za duże słowo i w sumie nie pasuje do sytuacji, ale prawdą jest, że nie mamy czasu dla siebie za wiele. Jak nie praca to spotkania towarzyskie i tak ostatnie dni to dzień w dzień coś, często do późnych godzin nocnych, a następnego dnia trzeba wstać do pracy. Później w pracy ciężko jest przetrwać 12 godzin po ledwie przespanej nocy i tak zmęczenie się kumuluje.
Nie zanosi się na nic lepszego przez kolejne 3 tygodnie, bo przyjeżdżają siostry na urlop, pierwsze jedna, a w międzyczasie druga na chwilę. Nie mogę się doczekać aż usiądziemy wszyscy przy jednym stole. Do tej pory nie zdarzało się, że mieli w tym samym czasie urlopy, ten jest ich pierwszy wspólny od hm.. 3-4 lat ;-) Także będę mogła je zobaczyć, nacieszyć się nimi wspólnie. Chyba nie muszę wspominać o tym, że się cieszę? Oczywiście nie ma tak dobrze i kiedy to oni mają urlopy ja  będę siedzieć w pracy, ale tak czy siak mam nadzieję, ze uda się nam kilka razy zobaczyć.

W czasie ich obecności będzie chrzest najmłodszego członka rodziny, dziewczynki, której będę miała zaszczyt być Mamą Chrzestną. To już po raz drugi, na 3 dzieci, którzy ma moje rodzeństwo, a więc tym bardziej czuję się doceniona, że to znów mnie dosięgnie to wyróżnienie.

To, że dzieci kocham wiedzą wszyscy nie od dziś. Staram się im dawać siebie, a nie drogie prezenty. Obecność dla dziecka jest cenniejsza - tak mi się osobiście wydaje. Zamiast wydać 100 zł na zabawkę, która będzie leżeć długo i bez celu w kącie wolę wybrać się z dzieckiem na plac zabaw, zabrać do zoo, pokazać coś, pokazać po prostu trochę świata. To lepsze - takie jest moje zdanie ;-)

Wspomnienia - to je możemy budować od najmłodszych lat. Ja posiadam kilka swoich, gdy spędzałam czas z moją chrzestną. Teraz nasze kontakty są słabsze, odległość, brak czasu, ale wciąż jesteśmy sobie bliskie i mamy wspólnych wspomnień mnóstwo ;-)

Przebrnęłam wczoraj przez spotkanie, którego się bardzo obawiałam, miałam ścisk brzucha, naprawdę! Ale nie było źle, a świadczyć o tym może godzina, kiedy to opuścili nasze mieszkanie (2! aa!). A więc chyba jeśli się nic nie zmieni będzie można powoli, powoli się przekonywać do towarzystwa. O ile nic im nie wpadnie głupiego do głowy ;-) Kredyt zaufania z ich strony został nadszarpnięty, teraz może jakoś powoli uda się to odbudować. Nie chcę pamiętam o tym co złe, rozpamiętywać.

Co prawda ten weekend mamy wolny, ale mamy ręce pełne roboty w firmie. Jednak już lepiej, bo razem, a w ekipie zawsze czas przyjemniej leci i szybciej praca idzie. Może uda się jeszcze w sobotę zaprosić do siebie Teściową? Kto wie, może skorzysta z zaproszenia, bo Teść nagle postanowił ją opuścić na kilka dni. Moim zdaniem nie jest to dobre zagranie z jego strony. Ale to ich życie, ja postaram się jakoś zająć jej głowę, choć na chwilę, by nie poczuła się kompletnie opuszczona. Ja bym się tak poczuła.

Wiecie co? Zawsze byłam mega zawzięta, długo chowam urazę do kogoś, kto mnie zrani. A w ostatnim czasie postanowiłam odpuścić, nie denerwować się tym co nieprzyjemne, nie dokładać w swojej głowie historii i nie myśleć do przodu jak to może coś być złe, niewypałem itp. i.. jest mi lepiej. Ludzie wydają się nagle być bardziej życzliwi, więcej komplementów słyszę, więcej się uśmiecham i mąż to nawet zauważył że jest ze mną lepiej i nie bucha mi para z uszu na niektóre nazwiska. :D
 Warto czasem odpuścić, starać się wymazać z pamięci to co złe, dać kolejną szansę osobie, która być może na to zasługuje? Gdybym nie dawała ich nie przekonałabym się o tym. Wiem jedno, chcę to zmienić. Nawet tym najbardziej zawistnym często miękną serca, kiedy ja do nich podchodzę z uśmiechem, dobrym słowem. Naprawdę, to działa ;-)

Chyba robię się dobrym człowiekiem po całości! :D
Bo skromna to jestem całe życie ;D:D:D