o wszystkim, czyli o niczym ;)

Od "naszej daty" minęło już trochę czasu i niestety nie wyszło wszystko tak jak chcielibyśmy. Mąż przyjechał do mnie do pracy na kawkę i mieliśmy te ostatnie kilka godzin mojej pracy spędzić u mnie. Los niestety postanowił inaczej, przy pierwszym, może drugim łyku kawy dostaliśmy telefon ze szpitala, że Teściową przywiozło pogotowie nieprzytomną na SOR. No to niestety musiało wszystko poczekać i sprawy ważniejsze wyjść na pierwszy plan. Mąż szybko się zebrał, wziął z domu leki, które mama bierze i pojechał na oddział. Na szczęście odzyskała świadomość, a więc najgorsze było za nami, bo baliśmy, że gdyby to był np drugi udar, to mogłoby być nieciekawie. Kilka podstawowych badań, które nic nie wykazały i po 20 już odebraliśmy ją ze szpitala i odwieźliśmy do domu, a więc zamiast na kolacji, deserze i lampce wina spędziliśmy wieczór przy boku teściowej uspokajając ją, że nikt jej z pracy nie zwolni jak weźmie tydzień wolnego.

W poniedziałek została przyjęta na oddział, była tam, by dość szybko można było porobić badania, ale na wyniki czekamy.. aż wróci lekarz z urlopu, bo tylko on potrafi odczytać te wyniki. Śmiech na sali, ale co zrobić. Wstępna diagnoza jest, ale teściowej wiele się nie wytłumaczy. A ja swojego zdrowia nie będę tracić na nią.

Tak więc z pewnością zapamiętamy ten dzień, nie ma co ;-) Dobrze, że wszystko dobrze sie skończyło i w sumie na większym strachu. Jednak czy to jednorazowe, czy będzie się powtarzać? Nikt nie wie i nie potrafi odpowiedzieć na to pytanie.

Wczoraj mieliśmy małe święto, bo moja chrześnica obchodziła 2 urodzinki ;-) Temu dzieciątku życzę jak najlepiej, mąż się śmieje, że to ja ją wychowuje więcej niż rodzice mimo, że teraz widuje się z nią rzadziej, ale coś w tym prawdy jest. Na własne oczy można zobaczyć jak to dziecko do mnie lgnie, jak się przytula, po pomoc przyjdzie do mnie, a jak jadę do domu to jest płacz nie do opisania. Dałabym wszystko, by ona była szczęśliwa. A teraz? Teraz wiem, że będzie jeszcze gorzej... ale.. co ja tam wiem.

Ogólnie w pracy dobrze. Jednak gdybym miała zacząć narzekać na mojego zmiennika.. to chyba limit słów by mi się wyczerpał. Nie mam już do niego sił, naprawdę. Jego efektywność pracy jest minimalna no i to ja muszę za niego nadrabiać. A przecież dlaczego ja mam pracować efektywniej,a on zgarniał będzie z tego profity? Chyba dojrzewam do tego, by porozmawiać z szefem na ten temat. Chociaż sama nie wiem czy coś to da. Zresztą szef widzi to, że moje umowy to jest 3/4 z czego jego reszta. Na moje 100 umów on ma 25 i to nie zawsze.. Gdybym pracowała każdego dnia wyrabiałabym normę każdego dnia, a tak? Norma wyrobiona jest tylko wtedy, kiedy ja jestem. On jej jeszcze nigdy nie osiągnął. Denerwujące jest to mocno. Bo wygląda na to, że pracuję sama, a on zbiera plony mojej pracy jedynie. Klienci jak widzą jego wychodzą i pytają kiedy ja jestem.. Kiedyś może to by mnie cieszyło, ale teraz męczy, że on nie potrafi zatroszczyć się o klienta. Że od niego uciekają.

A teraz idę pracować, dwa dni nadrabiania za nim.. przede mną! ;-) Żyć nie umierać, po prostu ;)