W złym nastroju..

Jestem w pracy, ale ona może dziś poczekać. Dziś nie jest mój dzień, a więc postanowiłam kilka minut po 8, że zaczynam delektować się kawą, zaraz wyciągnę sobie pierwsze śniadanie i nie będę liczyć czasu. Nie będę i już!

Czasem mam wrażenie, że jestem taką małą dziewczynką, gdzieś zagubioną, nie odnalezioną. I wtedy nachodzą złe dni dla mnie. Nie lubię ich. Może źle się wyraziłam, może nie dziewczynką, ale jak jestem na co dzień raczej pewna czego chce od życia, to mam takie dni, że potrzebuję, by ktoś mnie objął i mogłam się w tych ramionach schronić. Nie myśleć o tym co mnie boli, czego się boję, jakie mam obawy. Wyłączyć się, choć na chwilę dać sobie odpocząć.

Ale tak się nie da. Jestem kobietą. Kobietą, która nie powinna mieć gorszych dni, bo jestem dorosła, jestem odpowiedzialna za wszystkich dookoła. Jednak.. wiem, że czasem mam za dużo. I łamią mnie problemy, które się nawarstwiają, zamykam się i łzy jedna po drugiej kapią, z bezsilności. Nie chce by kapały, ale kapią i kapią i przestać nie chcą.

Ja nie potrafię odciąć się od problemów. Głupia jestem, bo to nie moje problemy, a obciążają mnie jakby moje były. Bo jak odciąć się, kiedy ktoś bliski cierpi? Dużo, dużo za dużo się dzieje. Przez to wszystko stałam się mocno nerwowa. Zdecydowanie za mocno, bo potrafię rozpłakać się nawet wtedy, gdy zrobię sobie kawę, usiądę, by ją wypić, a okazuje się, ze nie jest słodka ;-) Może to wydac się śmieszne, ale .. dla mnie w takim momencie to niczym koniec świata.

Wiem, przykład mało obrazowy, ale w większe problemy nie będę się zagłębiać. Rozdrapywać teraz. Jestem w pracy, a łez nie chce uronić.

Za dużo pracy, za mało odpoczynku, za dużo zmartwień i za mało radości. I bum. Pękłam.
Mam nadzieję, że to chwilowe. Jednak jest mi mega przykro, że zostałam sama ze zmartwieniami. Że ktoś, kto powinien je rozwiązać i się nimi martwić to ja muszę kombinować, myśleć i się stresować. Przykre. Mocno przykre, że aż boli. Ja daję serce swoje całe, a dostaję nic.

Mąż to samo - zapracowuje mi się, nie ma czasu na nic. Ostatnio do 22 pracowaliśmy wspólnie w firmie, bo nie wyrabiał, a klient koniecznie tego dnia chciał odebrać zamówienie. Przyjechał teść. Do pomocy, to nie ruszył nawet palcem, wypił 3 piwa z kolegami  i poprosił o odwózkę do domu. No ale nie rób tak, tylko tak.. potrafił komentować. Ale.. olałam, dałam sobie spokój i nie odpowiadałam na jego "zaczepki". Oczywiście obraza majestatu, bo ważna jestem.. Nie ważna, ale mam dość traktowania za góry, mam dość brania wszystkiego do siebie. Prowadzenie własnej firmy jest przechlapane. A ja głupia myślę o otworzeniu swojej w niedługim czasie, na swoje nazwisko. Musze przemyśleć to dokładnie, czy dam radę. Bo jeśli w nasze życie będą wtrącać się teściowie wykończymy się.. nerwowo.

Niedawno ich odwiedziliśmy. Teściowa była na tych wakacjach i z nich przywiozła nam koszulki. No miło z jej strony, pewnie. Ale chyba rozmiarem L chciała mnie zdenerwować. Ciul, ze noszę S i dobrze o tym wie. Ale nie... to na pewno nie było specjalnie. ;-) oczywiście z ceną, nie wiem, wrócić jej pieniądze mam? Bo podziękowałam na razie, ale może liczy na coś więcej? :D Podpowiedź poproszę ;-)

Ok, kawa wypita, milion ludzi mi przeszkodziło, telefon dzwoni jak szalony. A ja idę, by nie kapały już łzy. Wieczorem, wieczorem znów. Mąż idzie do pracy, przecież nie musi widzieć, że sobie nie radzę.

W poniedziałek badania. Godzina zero wybije. Sama nie wiem czy cieszyć się czy nie. Czuję, ze jest źle. I to potęguje we mnie strach. Nigdy się nie mylę, ale chciałabym, by teraz było po prostu.. inaczej.

Z milszych spraw.. mamy zrobione kominy ;-) po weekendzie akcja dach! :-) O ile Panowie nie będą mieć spóźnienia.