Coraz częściej..coraz bardziej

Od kiedy pamiętam chciałam zostać mamą, mamą idealną. Wiem, że takich mam nie ma, ale wyobrazić sobie można wszystko, prawda? Chęć posiadania dziecka jest we mnie od kilku dobrych lat - raz mniej daje o sobie znać, raz bardziej. Kto czytał mnie wcześniej byc może będzie kojarzył takie wpisy.

I ta silna "potrzeba" posiadania potomstwa znów się nasiliła, ale tym razem też za sprawą męża. W każdą naszą rozmowę potrafimy wpleść temat dziecka, stał się on już taki "powszedni", jakby co najmniej to dziecko było w drodze. Często mąż zaciąga mnie do sklepu z zabawkami "chodź zobaczymy na chwilkę". Ja z miłą chęcią wchodzę, bo mam 3 dzieci do obdarowania jakby nie było, ale mimowolnie patrzę na kołyski, na te idealnie małe śpioszki, czy buciki i to ten widok najbardziej mnie rozczula. Pewnego razu mąż wpadł na pomysł, by wziąć na zaś pewne śpioszki, już prawie je miałam, ale nie. Zrezygnowałam, nie potrzebujemy przecież nic na później. Dla mnie to bez sensu. Przecież ciąża trwa te +/-9 miesięcy i w czasie jej trwania można wszystko na spokojnie skompletować. Co nam to da, że w naszej szafie będą urocze śpioszki? Nie przyśpieszy decyzji, nie zmieni nic ;) Wszystko teraz jest tak dostępne od ręki, że czasem bezsensowne wydaje się kompletowanie wyprawki całej przez te miesiące (chyba, ze komus to sprawia radość to czemu nie:-) )

Wiemy też, że na dziecko nie ma odpowiedniego momentu, zawsze pojawi się jakieś ale, zawsze stanie coś na przeszkodzie, ale jestem tego zdania, że na wszystko można się przygotować, jak już wczesniej wspomiałam ciąża trwa określoną liczbę miesięcy ( oczwywiście nie mozna wykluczyć wcześniejszego porodu) i w ich czasie można chociaż w pewien sposób domknąć niektóre tematy, zająć tym co należy, przygotować siebie do tej zmiany w życiu. Dla chcącego (i czasem muszacego) nic trudnego!

Ale.. uważam, że planowanie potomstwa to też indywidualna sprawa małżeństwa/ pary i nikt, zaznaczam NIKT nie ma prawa, nie powinien wymuszać na tych osobach presji, zadawać niestosownych pytań "kiedy dziecko", "wy dalej nic?" Dla mnie jest to nietaktowne i niegrzeczne - choć to delikatnie powiedziane. Ja nie ośmieliłabym się podejść do mojej koleżanki i zapytać tam prosto z mostu, sytuacja wygląda inaczej, gdy ktoś zaczyna temat, luźna rozmowa - ok, rozumiem. Ale ciągnięcia za język już nie.

Nam osobiście fajnie jest razem, tylko we dwoje, nic nas nie "ogranicza", żadne normy czasowe na chwilę obecną, mam ochotę wyjść to wychodzę, wrócić późno to wracam. Przyznam, że jest to dla nas na chwilę obecną wygodne, nie czujemy pustki, że jesteśmy nieszczęśliwi, bo brakuje nam brakującego elementu układanki, ale też nie ma tak, że nie ma tematu o powiększeniu rodziny. Chyba to naturalne, że gdy dwoje ludzi się kocha prędzej czy później pragnie mieć małe, pełzające, chodzące, czy na koniec pyskujące maleństwo :D

Ja nie będąc w ciąży już podjęłam pewne decyzję, że jeśli będę w tej ciąży to pierwsze dowie się o niej mąż, później mąż, a na samym końcu mąż ;) a tak poważnie długo, długo nie podzielę się pewnie tą informacją (albo tak mi się tylko wydaje) (no chyba  że będzie widać szybko:P) mimo ogromnego szczęścia. Bo właśnie te początkowe chwile będą dla mnie ważne, chciałabym celebrować wspólnie z mężem, no ewentualnie najbliższą rodziną (ale pewnie dowiedzą się ok. 3-4 miesiaca, bo jak ja sobie coś umyśle i postanowię to nie ma zmiłuj).

Ale spokojnie, dowiecie się pierwsi, zaraz po rodzinie :D
a tak w ogóle.. plany planami, a życie życiem ;-)

No i jeszcze jedno.. szkoda mi zaprzepaścić moje minusowe kilogramy :P Przecież tak ładnie teraz wyglądam :D

_____________________
Z dziś:

Wychodzę z mieszkania, zaczepia mnie nasza sprzątaczka i woła spanikowana:
- Uratuje mnie Pani? Potrzebuję ciepłej wody, podłogi nie mam jak umyć!
Śpieszę się co prawda, bo kilka minut mi zostało na dotarcie do miejsca pracy, ale w duchu cieszę się, że tylko wodę chce, bo martwiłam się, że coś się stało tam na tej klatce i leci wołać o pomoc.
- Proszę, pół wiaderka. -mówi
Nalewam, oddaje, pytam, czy wystarczy.
- Wystarczy wystarczy, Pani jest taka miła, a jaka Pani piękna! Nie często widuje się takie kobiety!
-Dziękuje, miłe to co Pani mówi. Spieszę się do pracy, muszę lecieć.
-Miłego dnia, dziękuję raz jeszcze, są dobrzy ludzie wokół nas.

Ha! Wiedziałam, że wyglądam świetnie w tych nowych spodniach i tej koszulce :D Też piękna czułam się przed lustrem, przed wyjściem z domu (siostra mi mówi, ze jak w piżamie..hmm) Ale dzięki tej Pani dzień stał się lepszy! I z uśmiechem wparowałam do pracy, to nic, że 12 godzin, to nic, że gorąco mi tutaj, a później.. wieczorem idę do mojej nowej sąsiadki! ;-) z mężem - rzecz jasna i będę cieszyć się z bycia chwilową opiekunką pięknej, ślicznej, 4 miesięcznej Natalki ;-)