Bałam się, a chciałam..

Bałam się jak to będzie. Jak będzie, gdy zamieszkamy ze sobą już na zawsze, pod wspólnym dachem i nie będą to randki nie będą to wspólne wakacje. Będzie to wspólne życie. Nie wiedziałam jak to wszystko będzie wyglądać, bo skąd? 2-3 tygodnie wakacji nie pokażą w całości jak druga osoba się zachowuje w domu, jakie ma zasady, czy ubrania rzuca na łóżko, gdy wróci z pracy, czy może odkłada na miejsce do szafy, bądź do pralki ;-)

Bałam się i nie. Nie, to może nawet złe słowa: bałam się, nie nie bałam się, ale nie wiedziałam jak będzie. Czy nie zacznie nam coś przeszkadzać nagle w sobie, czy możliwość przebywania z sobą tak długi czas nie zmieni czegoś w nas, naszych relacji.

Nie byłam nigdy tak pewna tego, że chce z nim zamieszkać jak wtedy, w tamtym momencie. Chciałam budzić się obok niego, chciałam zasypiać, chciałam z nim po pracy się przywitać od razu, chciałam być, po prostu być.

Przeprowadzka miała się odbyć dużo wcześniej, dużo szybciej, bo chcieliśmy swoje rzeczy już przed ślubem przywieźć na mieszkanie, a tu okazało się, że będziemy czekać na mieszkanie, a nie ono na nas. Było w fazie remontu, dopiero wybieraliśmy kolory ścian, podłogi, meble kuchenne - na wszystko pozwoliła nam właścicielka, by dobrać pod siebie, z tego względu zdecydowaliśmy się czekać. Przez ten czas mieszkaliśmy u mnie ;-) Współczułam P., że musi taki kawał drogi dojeżdżać, albo jak ja byłam na szkoleniu to nie miał co ze sobą zrobić za bardzo w domu, ale daliśmy radę.

Przeprowadzka na szybko, na dwa samochody od razu, bo jednego dnia się dowiedziałam, że zaczynam kolejnego dnia pracę tutaj, na miejscu już. Pamiętam to pakowanie, ten żal kiedy opuszczałam moje 4 kąty.

Bałam się, bałam, że mój dom to już nie będzie to samo, że będę od tego momentu tylko gościem, nie będę w pełni u siebie, nie będę mogła zamknąć się na kilka godzin w pokoju i wpatrywać się w sufit. Wiem, głupie, ale dla mnie to było dziwne uczucie. Dobrze, że jechałam w swoim samochodzie sama, po jakieś 20 km od domu pozwoliłam sobie na kilka łez ;-) Teatralnie, co nie? Ale co zrobię, że czułam się dziwnie, z całym prawie dorobkiem na 2 samochody, zapakowanym po sufity. Śmiali się ze mnie, że tyle rzeczy biorę,  ale przecież nie zabrałam nawet wszystkiego, nie byłam w stanie, więc zostało w domu już na zawsze ;-)

Droga mi się dłużyła, chciałam być jak najszybciej u nas, chciałam zostawić już ten żal za sobą i cieszyć się z tego co jest teraz przede mną.

Wnoszenie kartonów, o matko! Myślałam, że nie będziemy w stanie rozłożyć łóżka do spania, bo tyle ich było,ale zaczęliśmy mniej więcej wyciągać, rozkładać, wkładać do szafek, by jakoś na pierwszy rzut oka było ogarnięte. Pierwszy prysznic, pierwsza noc w nowym łóżku, pierwsza wspólna kolacja i pierwszy dzień pracy kolejnego dnia.

Wszystko pierwsze, wszystko obce, ale podobało mi się. Spodobało mi się, że jestem tu gdzie jestem, poczułam się jak u siebie. To nowe mieszkanie było bezpieczniejsze niż mój pokój, bo wiedziałam, że tutaj nikt mi już nie powie co mam robić, a czego nie. Wiedziałam że jestem w swoim miejscu, a obok On. Ten o którym marzyłam, ten, któremu przysięgałam kilka tygodni wcześniej Miłość przed Bogiem. On i ja. Odtąd jedno chociaż nadal dwoje. Odtąd pod wspólnym dachem.

Pierwsze dni były ciężkie dla mnie, po w pracy byłam kilkanaście dni pod rząd w pracy po 12 godzin, wiele mnie nie cieszyło, bo byłam tak zmęczona, ze tylko coś zjeść, spać i kolejnego dnia znów to samo. Ale gdzieś tam w środku wiedziałam, że jestem we właściwym miejscu, odzyskałam spokój ducha. Odzyskałam to, co dawno gdzieś się zagubiło - czysty umysł.

Jak jest? Czy było się czego bać? Nie! Jest bardzo dobrze, dogadujemy się dobrze, od razu każde przeszło do swoich obowiązków tak płynnie, bez mówienia co kto ma robić, od razu nastąpił niewypowiedziany podział. Ja robię obiad, on sprząta, ja wieszam pranie, on ściąga, ja obieram ziemniaki, on przygotowuje mięso. Ja ścieram kurze, on myje podłogę... i tak wymienić mogłabym do końca. Nie ma tak, że ja czegoś nie zrobię, bo to ma zrobić konkretna osoba. Co prawda obiady to moja działka, ale zdarza się, że mąż też coś przygotuje.

A jak się dogadujemy? Dobrze, bardzo dobrze. Jasne, czasem mnie denerwuje, ale liczę do 10 i w myślach cieszę się, że idzie do pracy na noc, a więc wieczór dla mnie ;D A później wieczorem, po godzinie tęsknie i mógłby wrócić z tej pracy ;-) Typowa kobieta, nie?

 Szczerze to myślałam, ze będzie gorzej, bo znajomi mówili mi, ze dopiero po zamieszkaniu ze sobą wychodzą zgrzyty, niedociągnięcia, różnice zdań. No ogólnie, że wychodzą różne kwiatki ;-) Byłam przestraszona i bałam się, że czar pryśnie, że mój prawie ideał stanie się tylko prawie, a reszta wyginie śmiercią naturalną i pozostanie tylko po niej wspomnienie :P Na szczęście nic takiego się nie stało, albo jeszcze to przed nami ;-) ?

Mieszkanie razem jest fajne!
Jestem zdania, że młode małżeństwo powinno mieszkać samo, bez rodziców, teściów obok. Nie i już, choćby złoci byli. Zakładamy swoją rodzinę to mieszkamy ze sobą, a nie nadal trzymamy się rodziców. Choć tęsknię, brakuje mi ich na co dzień była to jedna z lepszych decyzji w moim życiu. Wiem to!
Chociaż bylibyśmy w stanie odłożyć więcej, tzn to co idzie na opłaty, ale co tam pieniądze w porównaniu z tym luzem, spokojem i naszą wygodą! ;-)

Ps. Wesołych Świąt!
Ja nie w klimacie świątecznym ten post w ogóle, ale co tam! ;-)